+pax!
Czcigodni i Drodzy,
Ponad rok temu w naszym Opactwie odbyło się pierwsze spotkanie przedstawicieli polskich środowisk liturgicznych. Jak pamiętają obecni, zaszczycił je swą obecnością bp Stefan Cichy, ówczesny Przewodniczący Komisji ds. Kultu Bożego i Dyscypliny Sakramentów Konferencji Episkopatu Polski. Nie spodziewaliśmy się jakichś spektakularnych owoców, na pewno jednak poznaliśmy się bliżej. Można mieć wrażenie, że po tym spotkaniu, głównie dzięki portalowi www.liturgia.pl, jest nieco lepiej z przepływem informacji.
Tymczasem życie idzie do przodu, każdy z nas stara się dalej prowadzić swoje działania wytrwale, lecz chyba wszyscy czujemy, jak coraz bardziej staje się to trudne. Tym bardziej trzeba być razem. Nadrzędny cel w pewnym sensie naturalnie wyznacza decyzja Ojca Świętego, Benedykta XVI, o zwołaniu Synodu Biskupów na temat Nowej Ewangelizacji. Powyższe okoliczności skłaniają do podjęcia inicjatywy kolejnego naszego spotkania. Tym razem miałoby ono bardzo szczególną rangę: otwartego wspólnego spotkania Komisji ds. Kultu Bożego i Dyscypliny Sakramentów KEP oraz Komisji Liturgicznej Konferencji Wyższych Przełożonych Zakonów Męskich w Polsce. Planowany termin wynika z kalendarzy Księży Biskupów i został ustalony na dzień 28 lutego b.r. Z przyczyn organizacyjnych miejscem spotkania byłoby, jak w grudniu 2010 r., opactwo tynieckie. Przewidywany czas to, wstępnie, godziny 10-16.
A oto opis zasadniczych idei spotkania:
W Polsce wciąż możemy cieszyć się dużą liczbą osób, która swój związek z Kościołem przeżywa przez liturgię, a w szczególności niedzielną Mszę świętą. Nawet bez odwoływania się do badań socjologicznych, można słusznie założyć, że dla większości katolików w naszym krajów jest to nierzadko jedyny sposób przeżywania więzi z Kościołem. Niestety, podobnie można domniemywać, że dla wielu w dużej mierze opiera się on na nie do końca zrozumiałym obowiązku. Niewiele jest środowisk, w których uczestnictwo w Mszy jest traktowane jako przywilej i łaska. Często można usłyszeć zarzut, że liturgia jest nudna lub niejasna. Wiele osób przeżywa trudność w zaangażowaniu się w akcję liturgiczną. Prostodusznie i z oddaniem przychodzą na Mszę, by się pomodlić lub wysłuchać kazania. Nie zdają sobie sprawy z bogactw treści i znaczeń dostępnych w liturgii. Łatwo poddają się rozproszeniom i zniechęceniu. Trudno w tej sytuacji zakładać, że dla ogółu wiernych liturgia faktycznie jest źródłem mocy i szczytem działalności Kościoła.
Tymczasem doświadczenie niektórych Wspólnot zakonnych, głównie monastycznych (jak i środowisk z nimi związanych) pokazuje, że należycie, godnie i z zaangażowaniem sprawowana liturgia jest nie tylko mocnym świadectwem wiary i obecności Kościoła we współczesnym świecie, ale i potężnym narzędziem ewangelizacji. Jest to doświadczenie obecne w zsekularyzowanej Europie, z którego w obecnej sytuacji religijności w Polsce jak najbardziej należałoby skorzystać.
I tak się poniekąd dzieje. Cieszy fakt, że coraz więcej parafii, ośrodków duszpasterskich i grup odnowy życia chrześcijańskiego stara się uwypuklić rolę i znaczenie liturgii. W ostatnich latach powstało co najmniej kilkanaście ośrodków, w których szczególną uwagę przykłada się do celebrowania liturgii i życia duchowością opartą na jej bogactwie. Zasadniczo są to inicjatywy oddolne, osób świeckich rozumiejących liturgię i chcących ją propagować.
W praktyce wszakże natrafiają jednak one na problemy:
Pierwszym jest trudność w rozwinięciu działalności, ponieważ przez osoby spoza środowiska, traktowana jest jako „zajęcie dla specjalistów", a nie ogółu katolików.
Drugim – częsty brak zrozumienia, a nawet niechęć ze strony duszpasterzy (zwłaszcza proboszczów), wolących równać do poziomu wymagań większości.
Trzecim – rozbieżność działań Episkopatu i duszpasterzy. Wymaga to pewnego dopowiedzenia: Zdając sobie sprawę, jak wiele dobrych dzieł inicjuje Komisja ds. Kultu Bożego i Dyscypliny Sakramentów EP jednocześnie wiadomo, jak niewiele z nich znajduje swoją kontynuację w działaniach duszpasterzy. I odwrotnie – jak niewielkim zainteresowaniem władzy kościelnej cieszą się niekiedy inicjatywy oddolne. Częstokroć jest to wina organizatorów rekolekcji, warsztatów, ośrodków liturgicznych. Zdarzają się też chlubne wyjątki od tej reguły. Wydaje się jednak, że w dziedzinie zacieśnienia współpracy pozostaje wiele do zrobienia.
Wobec powyższego, można by zaproponować następujący wniosek: Kościół w Polsce potrzebuje duszpasterstwa liturgicznego, które można rozwinąć wyłącznie przez wzajemną współpracę obu Komisji i środowisk duszpasterskich, które już dziś próbują na różne sposoby ożywić duchowość liturgiczną. Dlatego zarysowująca się możliwość wspólnego spotkania zajmujących się liturgią Komisji Episkopatu i Konferencji Wyższych Przełożonych Zakonów Męskich w Polsce wraz z osobami zaangażowanymi w duszpasterstwo liturgiczne wydaje się niezwykłą szansą na otwarcie nowego etap pracy w dziedzinie, która nam wszystkim leży głęboko na sercu. Zarazem może to być bardzo ważna karta Nowej Ewangelizacji, do zapisania już teraz, u progu zaplanowanego na jesień Synodu Biskupów temu tematowi poświęconemu.
Na wspomniane spotkanie (nb. będące kontynuacją i rozwinięciem pierwszego spotkania środowisk liturgicznych w Polsce, które miało miejsce 11 grudnia 2010 r. w Tyńcu) mogłyby się składać:
a) przedstawienie różnorodnych działań, inspirowanych zarówno przez oddolne inicjatywy, jak i przez obie Komisje;
b) dyskusja wokół najbardziej palących zagadnień duszpasterstwa liturgicznego;
c) ustalenie wspólnego planu działania, dzięki któremu środowiska duszpasterskie mogłyby podjąć wyzwania stawiane przez Episkopat.
Dla osób zaangażowanych w duszpasterstwo liturgiczne niezmiernie ważnym jest poczucie, że ich działania są wypełnieniem woli Biskupów i jako takie są przez nich wspierane. Wydaje mi się, że bardzo istotnym jest fakt, byśmy przestali być anonimowi dla naszych Pasterzy, a ich błogosławieństwo nie było domniemane ale faktyczne. Jestem pewien, że potencjał i zaangażowanie osób świeckich i duchownych włączających się w dzieło odnowy duchowości liturgicznej, będzie wydatną pomocą dla Komisji, o ile tylko znajdziemy sposób, by je wykorzystać.
Spotkanie, o którym piszę byłoby szczególnie przydatne, o ile wezmą w nim udział osoby zaangażowane zarówno w centralne diakonie liturgiczne ruchu Światło Życie, ośrodki duszpasterstwa liturgicznego takie jak: Fundacja Dominikański Ośrodek Liturgiczny, szczeciński i chorzowski Ośrodek Liturgiczny, Ośrodek Formacji Liturgicznej ss. Jadwigi Królowej itp., osoby zaangażowane w odnowę chorału gregoriańskiego i śpiewu tradycyjnego (Szkoła Kantorów w Elblągu, Wrocławskie Studium Wokalno Liturgiczne, schole gregoriańskie) jak i osoby zaangażowane w duszpasterstwa zorganizowane wokół nadzwyczajnej formy rytu rzymskiego.
Byłoby wskazane, by wybrane osoby przedstawiły na forum spotkania "mapę" inicjatyw oddolnych w zakresie duszpasterstwa liturgicznego, sukcesów, które odnoszą i problemów,z którymi się borykają. Następnie głosy przedstawiciele najprężniejszych ośrodków wprowadziłyby do dyskusji. Pozostaje osobną kwestią, wedle jakiego kryterium określać prężność tych ośrodków – prosimy ewentualne sugestie w tej materii. Tematem tych głosów mogłyby być: największe wyzwania stojące obecnie przed liturgią w Polsce wobec zachodzących w naszym kraju przemian kulturowych oraz propozycje ich rozwiązania.
Byłoby wielce pożądanym, by członkowie obu Komisji odnieśli się do tych głosów i wskazali te działania Episkopatu i Zakonów, w które mogłyby włączyć się osoby zaangażowane w szeroko pojęte duszpasterstwo liturgiczne.
Z przyczyn organizacyjnych, bardzo prosimy o potwierdzenie obecności na spotkaniu do dnia 25 lutego b.r.. Jednocześnie będziemy wdzięczni za uwagi dotyczące propozycji charakteru i tematu spotkania.
Z serdecznym pozdrowieniem w Panu Jezusie –
Bernard Sawicki OSB, opat tyniecki
Tomasz Grabowski OP, Prezes Fundacji Dominikański Ośrodek Liturgiczny
Tyniec, 6 lutego RP 2012
UCZESTNICY I SPOTKANIA ŚRODOWISK LITURGICZNYCH W TYŃCU - 11.12.2010 R.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz